W planie miejscowym zagospodarowania przestrzeni znajdują się ważne informacje dotyczące działki. Można czerpać z niego informacje dotyczące przeznaczenia terenów, a także wskazujące na intensywność zabudowy, minimalną powierzchni biologicznie czynną, maksymalne gabaryty zabudowy, linie obowiązujące, albo nieprzekraczalne przy których budynki powinny być zlokalizowane, a także zasady ochrony przyrodniczej, konserwatorskiej, środowiska, dojazdu i parkowania pojazdów. Plan miejscowy zagospodarowania przestrzeni może zawierać ustalenia, które dotyczą wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni w sposób wyjątkowo schematyczny. W związku z tym może zdarzyć się tak, że nawet ulice nie są wydzielone z terenów zabudowy mieszkaniowej. Urząd z konieczności interpretuje zapisy według swojego uznania.
Spornych kwestii w planie miejscowym jest wiele, zwłaszcza wówczas, gdy dopuszczalne wskaźniki nie są precyzyjnie określone, na przykład nie ma definicji wysokości zabudowy, zatem właściciel działki nie wie, czy mierzyć ją od poziomu terenu przy wejściu do gzymsu, czy poziomu terenu przy wejściu do kalenicy etc. Wskazania planu pozwalają na dowolność interpretacji, choć z drugiej strony wydają się bardzo ograniczające. Kwestie dotyczące planu miejscowego są ujęte w ustawie o planowaniu i w rozporządzeniu ministra infrastruktury.