Luty, 2020 | Porady budowlane

Budowa komina i wybór systemu kominowego. Na co zwrócić uwagę?

Komin wraz z całym systemem kominowym pełni . Z tego względu muszą być wyposażone w odpowiednie parametry techniczne. Wśród wymagań ustalono, że obudowa komina musi być zrobiona z materiałów, które nie są palne. Stopień odporności ogniowej nie może być niższy niż godzina. Wewnętrzna powierzchnia nie może być chropowata. Ścianki mają pozostawać gładkie. Materiały niepalne stosowane w budownictwie muszą być zatwierdzone odpowiednimi certyfikatami. Warto sprawdzić, czy materiał, który kupujemy takie papiery posiada. Przewód kominowy musi być nie tylko gładki wewnątrz, ale nie może też posiadać żadnych przewężeń. Rodzaj kotła i jego moc decydują o tym, jaki przekrój powinien mieć przewód kominowy.

Zbiorcze przewody dymowe, spalinowe i wentylacyjne można podłączać tylko, gdy podłącza się je do urządzenia wyposażonego w zamkniętą komorę spalania, która na dodatek posiada zabezpieczenie chroniące przed zanikiem ciągu kominowego. W każdym innym przypadku do każdego przewodu może być podłączone wyłącznie pojedyncze urządzenie.

Jeśli chodzi o budowę komina, to panują pewne zasady, których bezwzględnie trzeba przestrzegać. Przede wszystkim przewód kominowy musi zostać przeprowadzony pionowo. Usytuowanie poziome nie zapewniłoby należytego ciągu. Niewielkie odchylenia od pionu są dopuszczalne, ale wyłącznie na niedużym odcinku, który nie przekracza 2 metrów. Do tego odchylenie nie może przekraczać 30°. Wysokość komina nie może być dowolna. Pomiar dotyczy odległości pomiędzy przerywaczem ciągu a wylotem ponad dach. W przypadku kotłów, których moc nie przekracza 35 KW wysokość komina na podanym odcinku musi mieć co najmniej 4 metry. Jeśli moc jest większa, wtedy dopuszczalna wysokość minimalna wynosi 2 metry. Wysokość komina ponad dachem musi zapewniać dobry ciąg. Nawet, jeśli w otoczeniu istnieją jakieś przeszkody mogące ciąg zakłócać.

JAK WYBRAĆ FOLIĘ NA DACH. FOLIA PAROIZOLACYJNA, FOLIA WSTĘPNEGO KRYCIA.

Projekty domów różnią się między sobą, a w związku z tym różnią się też konstrukcje dachów. Elementem niezmiennym pozostaje konieczność położenia folii paroizolacyjnej. Folie różnią się między sobą i trzeba je dobrać z myślą o konstrukcji dachowej. Przede wszystkim nie można pomylić folii paroizolacyjnej z folią krycia wierzchniego. Fachowcom uwaga wyda się zupełnie zbędna, a wręcz śmieszna, ale dla zupełnych laików może być pomocna.

Przeznaczenie folii jest jednym z podstawowych kryteriów, jakimi należy się kierować przy wyborze. Materiał powinien być trwały i w ogóle wysokiej jakości. Nie bez znaczenia jest cena, ponieważ budowa zawsze pochłania mnóstwo pieniędzy. Dlatego trzeba poszukać takiej, która w optymalny sposób spełnia wszystkie wymagania. Wybór folii wstępnego krycia w znaczący sposób wpływa na trwałość dachu, a w konsekwencji decyduje o trwałości budynku. Nawet parametry cieplne są od niej częściowo zależne. Szczelny dach stanowi podstawę energooszczędnego domu. Jeśli dom ma poddasze, na którym znajdują się pomieszczenia użytkowe, a zwykle są tam rozplanowane, wtedy szczelny dach pozwala na komfortowe korzystanie z nich w takim sam sposób jak ma to miejsce w przypadku pomieszczeń, które nie są usytuowane w bezpośrednim sąsiedztwie dachu.

Wybór folii paroizolacyjnej jest też uzależniony od tego, czy wznosimy nowy dom czy remontujemy stary. W starym budynku folia musi być dostosowana do istniejącej konstrukcji, w nowym można wprowadzać zmiany na etapie projektowania. Przy wyborze trzeba uwzględnić pewne czynniki. Znaczenie ma, kiedy pokrycie dachu będzie układane i czy posiada deskowanie. Trzeba wiedzieć, gdzie dokładnie folia będzie umieszczona. Może znajdować się pomiędzy krokwiami albo na wierzchu. Jeśli chcemy, aby dach zapobiegał uciekaniu ciepła w znaczący sposób również trzeba uwzględnić to przy zakupie folii. Na jej wybór mają warunki klimatyczne. Ważny jest stopień nasłonecznienia, wiatr i temperatura. W każdym rejonie Polski panuje specyficzny mikroklimat, a jeśli budowa domu jest planowana za granicą tym bardziej trzeba zapoznać się ze specyfiką warunków klimatycznych danego miejsca. Biorąc pod uwagę wymienione czynniki należy wybrać optymalne rozwiązanie.

Przed wilgocią i wiatrem chroni folia wstępnego krycia. Musi posiadać właściwości pozwalające na odparowanie wilgoci z poddasza. Przy układaniu folii trzeba uważać, aby nie została uszkodzona. Połączenia ze ścianami muszą być dobrze zabezpieczone. W przeciwnym razie folia nie będzie w pełni spełniać swojego zadania. Do wyboru jest folia niskoparoprzepuszczalna i wysokoparoprzepuszczalna. Niektóre folie są bardziej odporne na uszkodzenia wywołane czynnikami zewnętrznymi, a inne mniej. W sprzedaży są również folie, które odbijają promieniowanie cieplne. Wybór zależy do budowy dachu i o tym powinien zadecydować kierownik budowy. O radę zawsze można też spytać się w punktach sprzedaży.

Podbitka dachowa. Z czego najlepiej ją zrobić?

Podbitka dachowa ma wpływ na to jak będzie wyglądał dom. Podbitka jest inaczej nazywana podsufitką. Jest jednym z elementów wykończeniowych dachu. Umieszcza się ją w części dachu pod okapem. Wystające części konstrukcyjne dachu upodobały sobie owady i ptaki jako miejsce na swoje gniazda. Podbitka dachowa utrudnia lub uniemożliwia zakładanie gniazd w takich miejscach. W ogóle podbitka służy do ochrony więźby i krokwi przed intensywnym działaniem promieni słonecznych, a także przed opadami. Dodatkowo pełni rolę izolacyjną, ponieważ ogranicza dopływ powietrza na styku ściany z dachem. Efektowne i funkcjonale oświetlenie jest montowane właśnie w podbitce. Jest to bardzo przydatny element konstrukcji dachu, ale wcale nie istnieje konieczność jego montowania. Decydują o tym indywidualne preferencje.

Podbitkę dachową wykonuje się z różnych materiałów. Największą popularnością cieszą się podbitki drewniane. Do ich wyrobu najczęściej wykorzystuje się drewno świerku, sosny lub modrzewia. Szerokość stosowanych desek może być dowolna. Zastosowanie znajdują również deski różnej grubości. Jednak standardowe deski na podbitkę mają grubość 17-22 mm. Za podbitkę mogą służyć płyty drewnopochodne lub PCW. Tworzywa sztuczne dają wiele możliwości. Przede wszystkim dlatego, że producenci zapewniają całe komplety elementów dopasowane do wszelkich potrzeb. Można kupić profile podwójne, listwy narożnikowe, listwy startowe i inne funkcjonalne elementy. Na podbitkę dachową wykorzystuje się też blachę stalową. Może to być identyczna blacha, co w przypadku obróbek blacharskich.

Trochę inny rodzaj blachy jest stosowany do paneli z powlekanej blachy aluminiowej. I ten typ blachy też znajduje zastosowanie w podbitce dachowej. Podbitki z tworzyw sztucznych są produkowane w sporej ilości kolorów. Jeśli chodzi o drewno, to można je malować według uznania. Podbitka musi pasować pod względem kolorystycznym do reszty domu, a w szczególności do takich elementów jak dach, ramy okienne czy rynny. Wszystko ma znaczenie dla ostatecznego wyglądu domu.

Jakie deski podłogowe wybrać? Czym się kierować przy zakupie?

Wybór desek podłogowych powinien uwzględniać warunki panujące w danym pomieszczeniu oraz planowaną aranżację. Podłoga powinna być tłem dla poszczególnych elementów wystroju.

Wybierając deski podłogowe należy kierować się przede wszystkim trwałością i odpornością na ścieranie oraz wilgoć. Poszczególne gatunki drewna różnią się pod względem wymienionych właściwości, co pozwala wybrać deski podłogowe na miarę potrzeb każdego pomieszczenia.

Pomieszczenie ma znaczenie

Wybierając deski podłogowe do łazienki należy zwrócić uwagę na odporność drewna na wilgoć. Najlepiej sprawdzają się gatunki drewna, które wyróżniają się wysoką zawartością naturalnych olejów chroniących przed wilgocią. Tytułem przykładu można wskazać na drewno tekowe i iroki. W kuchni i przedpokoju sprawdzą się głównie twarde gatunki drewna, ponieważ są one odporne na ścieranie, takie jak bambus, lapacho, merbau i doussie. Sypialnia jest mniej wymagającym pomieszczeniem, dlatego można wybrać właściwie dowolny gatunek, zarówno rodzimy, jak i egzotyczny. Dużym zainteresowaniem cieszą się drewno dębowe, drewno brzozy i kauczuk.

Drewniane deski mogą być zamontowane na posadzce z ogrzewaniem podłogowym. Niemniej trzeba wybrać gatunek drewna, które jest odporne na zmiany temperatury i wilgotności, a zatem nie odkształca się pod wpływem tych czynników. Do takich gatunków można zaliczyć jesion i dąb, a z egzotycznych gatunków wspomniane już wyżej drewno tekowe, merbau, doussie i iroko. Taras jest najbardziej wymagający, ponieważ zastosowane na nim deski podłogowe powinny posiadać bardzo wysoką trwałość, twardość oraz dodatkowo odporność na czynniki atmosferyczne i biologiczne. Do tego typu gatunków zalicza się takie gatunki drewna, jak itauba, bangkirai, massaranduba i cumaru.

Drewno a charakter pomieszczenia

W niewielkich i słabo oświetlonych pomieszczeniach sprawdzają się jasne gatunki drewna. Drewno sosnowe, brzozowe, jesionowe i rozbielony dąb dobrze prezentują się w takich pomieszczeniach. W bardziej przestronnych wnętrzach dobrze sprawdzają się ciemne i egzotyczne gatunki drewna. Przy wyborze drewnianych desek warto zwrócić uwagę także na klasy drewna. Służą one określeniu jego zewnętrznego wyglądu, a zatem jednolitości zabarwienia, wielkości i ilości sęków oraz rysunku słojów. Można wyróżnić klasy od I do V. Im wyższa klasa, tym bardziej zróżnicowane zabarwienie, większa średnica sęków i ich większa ilość, a także bardziej urozmaicony rysunek słojów.

DACHÓWKI CERAMICZNE I CEMENTOWE. ZASADY DOBORU KSZTAŁTU I KOLORU DACHÓWEK.

Dachówka wpływa nie tylko na wygląd domu, ale również na wygląd krajobrazu, jaki otacza dom. Właśnie dlatego należy dobierać ją ze szczególną dbałością. Jeśli w okolic znajdują się inne budynki to należy wziąć pod uwagę również ich architekturę. Na wybór rodzaju dachówki wpływa nawet kąt nachylenia dachu.

Wzornictwo dachówek jest naprawdę imponujące i na dodatek dachówki mogą być wykonywane z różnych surowców. Rodzaj materiału, z którego są wykonane nie zawsze jest łatwy do odróżnienia. Przeciętna osoba, która nie zna się na budownictwie nie będzie w stanie powiedzieć, czy dana dachówka jest ceramiczna czy cementowa. Wzory dachówek są naprawdę zróżnicowane i dlatego z powodzeniem można wybrać odpowiednie do domów stylizowanych na dworki, ale również do budownictwa bardziej klasycznego lub modernistycznego. Profile dachówek mogą być wyposażone w zakładki lub w profilowane po bokach zamki. Domy o charakterze wiejskim, a nawet wille posiadające kamienną elewację lub budowane przy użyciu cegły klinkierowej to obiekty, do których idealnie pasuje dachówka w kolorze ceglastym. Można nawet wybierać wśród różnych odcieni cegły aż po ciemnoczerwoną. Odcienie kasztanowe, a nawet inne odcienie brązów też doskonale harmonizują z budownictwem w wymienionym stylu. Wpisują się ponadto w architekturę zabudowań regionalnych, które można podziwiać w rejonach górskich, a w szczególności na Podhalu. W tych okolicach stosuje się rodzaj dachówki zwanej karpiówką. Powszechne są też dachówki zakładkowe o podobnym kształcie. Do otynkowanych domów, w jasnych, subtelnych barwach pasują doskonale.

Kolor dachówek musi sprawiać, że dom będzie spójną całością. Musi pasować do elewacji, drzwi i okien. W niektórych regionach nie można bawić się kolorystyką w sposób zupełnie dowolny, ponieważ mogą być ustalone odgórnie warunki zabudowy terenu. Tak jest w regionach, gdzie zabudowa jest zabudową tradycyjną i ma znaczenie dla zachowania wartości kulturowych, do których zalicza się architektura. Pewne kolory lub wzory dachówek mogą być też zakazane, ponieważ zaburzałyby krajobraz okolicy. Przed zakupem dachówek trzeba zorientować się w gminie, co jest dozwolone, a co nie. Wiejskie domki mogą nabrać ciekawszego wyrazu, gdy zastosuje się dachówki z połyskiem, które powodują, że ich barwa staje się bardziej wyrazista. Są to dachówki cementowe, których powłokę otrzymuje się w efekcie wykorzystania mieszanki polimerowo-akrylowej.

Domy w nowoczesnym stylu wymagają innej oprawy dachowej. Można wykorzystywać zarówno dachówki cementowe, jak i ceramiczne. Najlepiej, żeby miały proste kształty. Płaskie dachówki w kształcie prostokąta lub rombu sprawdzą się doskonale. W kolorystyce panuje większa dowolność. Śmiało można sięgać na przykład po grafit. Gorzka czekolada to z kolei kolor, który najbardziej pasuje do domów w stylu kolonialnym.

Dachy dwuspadowe lub inne wielospadowe, które na dodatek charakteryzują się obszernymi powierzchniami dają duże pole do popisu dla architektów. Pasują do nich różne wzory dachówek, również te o bardziej fantazyjnym kształcie. Często wykorzystuje się dachówki pofalowane. Mogą mieć jedną lub dwie fale. Zastosowanie znajdują karpiówki o specyficznych kształtach łusek, ale również prostokątne lub gotyckie.

Drewno klejone. Materiał na solidną więźbę lub wiatę.

Drewno klejone jest wykorzystywane przy budowie konstrukcji o dużych rozmiarach, ale wykorzystuje się je coraz częściej również w przypadku mniejszych obiektów takich jak domy jednorodzinne. Drewno klejone daje fantastyczne możliwości. Dzięki niemu można zbudować dach o nietypowych kształtach. Umożliwia budowę wspaniałych altan, ogrodów zimowych, zadaszeń tarasów i wiat. Największą zaletą drewna klejonego jest możliwość formowania nieregularnych kształtów. Do tego dochodzi jeszcze duża wytrzymałość.

Drewno klejone powstaje w efekcie sklejenia ze sobą kolejnych pasków forniru lub drewnianych listewek. Rezultatem produkcji są konstrukcje, których długość może osiągać nawet 40 m. Elementy drewna klejonego mogą być proste, ale też mogą mieć postać łuków, a nawet bardziej skomplikowanych kształtów takich jak trapez. Elementy struga się z czterech stron. Są impregnowane, a jeśli zachodzi taka konieczność poddawane frezowaniu. Do drewna klejonego wykorzystuje się przede wszystkim takie gatunki drzew jak sosna, świerk oraz jego inna odmiana, jaką jest świerk skandynawski. Drewno klejone zastępuje tarcicę, która jest powszechnie stosowana. Jej popularność jest większa ze względu na zdecydowanie niższą cenę. Za to walory drewna klejonego są bezcenne i niezastąpione przy bardziej skomplikowanych konstrukcjach.

Więźby dachowe z drewna klejonego w mniejszym stopniu obciążają ściany domu. Lekkość materiału przemawia na jego korzyść. Tradycyjne drewno jest tańsze, ale nie ma tak znakomitych właściwości. W ogóle drewno klejone jest idealnym materiałem we wszystkich obiektach, w których słupy podtrzymujące stoją w znacznej odległości od siebie. Deski klejone nie tylko są lekkie, ale zapewniają też wizualną lekkość konstrukcji. Tak samo sprawdzają się w przypadku budowy wiaty na samochód.

PODKŁAD POD OGRZEWANIE PODŁOGOWE. NA CO ZWRÓCIĆ UWAGĘ?

Ogrzewanie podłogowe wymaga zastosowania odpowiedniego podkładu. Jego wykonanie ma bardzo duży wpływ na prawidłowe działanie instalacji grzewczej.

Podkład może być wykonany na mocnym i trwałym podłożu, które jest suche i czyste. Trzeba usunąć wszelkie nierówności i spękania oraz usunąć niezwiązane fragmenty wylewki. W razie wystąpienia dużych nierówności konieczne jest wygładzenie powierzchni betonu za pomocą wyrównawczej zaprawy. Usunięcie wystających fragmentów i zanieczyszczeń szlifierką ostatecznie przygotuje warstwę wylewki do kolejnych prac.

Zabezpieczenie przed wilgocią

Podłoga na gruncie wymaga ułożenia izolacji przeciw wilgoci na betonie. Do wykonania warstwy izolacyjnej służą takie materiały, jak:
– folia polietylenowa (0,2 mm grubości)
– papa podkładowa
– masa bitumiczna bez rozpuszczalników organicznych
Folia i papa powinny być układane z zakładem wynoszącym minimum 10 cm. Alternatywnym rozwiązaniem jest dokładne sklejenie poszczególnych fragmentów. Stosując masę bitumiczną trzeba natomiast zwrócić uwagę na jej staranne rozprowadzenie po całej powierzchni. Warstwa izolacji przeciwwilgociowej musi być przedłużona na ściany, aby wystawała nieco wyżej ponad izolację termiczną.

Zastosowanie pianki dylatacyjnej

Kolejną warstwą jest izolacja termiczna. Można ją wykonać, jeśli beton jest oddzielony od ścian. W związku z tym konieczne jest wykonanie obwodowych dylatacji. Pianka dylatacyjna musi być starannie umocowana wzdłuż wszystkich ścian i pionowych elementów. Polietylenowa pianka powinna być mocowana w taśmie o grubości 5 mm i 10 cm szerokości. Pianki powinny przybić gwoździami, albo przykleić. Odpowiednio przymocowany materiał nie przemieści się w czasie układania betonu.

Wykonanie izolacji termicznej

Termiczna izolacja może być wykonana z takich materiałów, jak:
– styropian
– polistyten ekstrudowany
– wełna mineralna
– płyty poliuretanowe
Przy wyborze materiału należy kierować się takimi parametrami, jak gęstość i odporność na obciążenia. Grubość warstwy izolacyjnej w przypadku podłogi na gruncie z reguły wynosi w granicach 8 – 10 cm, zaś w przypadku podłogi na stropie wystarczająca grubość warstwy izolacji termicznej wynosi około 3 – 4 cm. Układając płyty poliuretanowe należy zastosować sposób „mijanki” i wybrać płyty z frezowanymi brzegami. Umożliwiają one wykonanie zakładu, który zapobiega tworzeniu się mostków termicznych. Innym sposobem jest położenie kilku warstw płyt.

Wykonanie instalacji

Zanim zostanie położony podkład podłogowy wykonuje się instalacje. Montaż grzewczej instalacji polega na formowaniu rur w grzewcze pętle w kształcie meandrów bądź spirali. Drugi sposób umożliwia równomierne działanie instalacji, niemniej zużywa się więcej przewodów i metoda jest bardziej pracochłonna. Sposób oparty na układaniu meandrów sprawdza się wtedy, gdy konieczne jest zróżnicowanie intensywności ocieplania poszczególnych części pomieszczenia. Przewody grzewcze nie mogą być układane pod stałą zabudową (np. szafki kuchenne, wanna, brodzik).

Wykonanie zbrojenia

Następnie należy ułożyć płyty styropianu, które są odpowiednio docięte. W efekcie rury wodnej i kanalizacyjnej są w niej odpowiednio zagłębione. Wierzchnią warstwę stanowią płyty styropianu z naklejoną folią izolacyjną, która odbija cieplne promieniowanie. Nie wolno układać termoizolacji w miejscach, które będą narażone na szczególne obciążenia (np. pod wyspą, pod kominkiem). Cementowy podkład podłogowy wymaga zbrojenia siatkami z prętów stalowych. Posiadają one średnicę wynoszącą 4 – 6 mm. Oczka powinny przy tym posiadać wymiary 10 cm x 10 cm lub 15 cm x 15 cm. Trzeba wsunąć jedną siatkę w drugą i utworzyć na połączeniach zakład (5 – 10 cm szerokości). Beton dokładnie pokryje pręty pod warunkiem, że zbrojenie zostanie ułożone na dystansowych podkładkach wykonanych z drewna bądź ze sztucznego tworzywa.

Typy mieszanek

Podkład podłogowy może być wykonany z betonowej lub anhydrytowej mieszanki. Wymaga się co najmniej klasy C16/20. Anhydrytowe mieszanki posiadają płynną konsystencję. Z kolei cementowe jastrychy posiadają półsuchą, albo gęstą konsystencję. Mieszanka betonowa jest przygotowywana przez ekipę budowlaną na placu budowy z grubego piasku i bardzo drobnego piasku, cementu i wody. Trzeba odpowiednio wcześnie przygotować wszystkie materiały, aby ułatwić przygotowanie mieszanki. Cementowy jastrych powstaje w misokrecie, do którego dodaje się cement, kruszywo i wodę. Składniki są następnie dokładnie mieszane pod ciśnieniem, a następnie podawane na strop.

Drugim rozwiązaniem jest zamówienie mieszanki betonowej. Wówczas na plac budowy mieszanka zostaje odpowiednio przetransportowana. Ta metoda sprawdza się zwłaszcza wtedy, gdy inwestor nie ma możliwości, albo chęci przygotowania odpowiednich materiałów na terenie posesji.

Trzecią metodą jest zastosowanie gotowych zapraw cementowych lub anhydrytowych zapakowanych w worki. Kosztowne rozwiązanie może się opłacić, ponieważ gotowe mieszanki są z reguły wzbogacane dodatkowymi substancjami poprawiającymi właściwości i przyspieszającymi schnięcie.

Czwartą, a zarazem ostatnią metodą jest samodzielne wymieszanie betonu z piasku, cementu i dużej ilości wody w betoniarce. Praca jest ciężka i czasochłonna, ale mniej kosztowna. Do tej zalety trzeba jednak podchodzić z dużą ostrożnością, bo w końcu czas to pieniądz, a w przypadku prac budowlanych jakość materiałów i pracy jest szczególnie ważna.

Wiązanie i wygrzewanie betonu

Grubość podkładu cementowego łącznie z ogrzewaniem podłogowym powinna wynosić w granicach 6,5 cm – 7,5 cm. Na ścianach trzeba zaznaczyć poziom ułożenia betonu. Zaprawa jest rozgarniana łopatą, a następnie wyrównywana łatą. Na koniec wyrównuje się powierzchnię za pomocą pacy, albo mechanicznej zacieraczki. Należy dodać, że półpłynna, anhydrytowa mieszanka wymaga odpowietrzenia. Proces ten polega na sztangowaniu masy w dwóch kierunkach. Cementowe jastrychy powinny być wcześniej odpowiednio zazbrojone. Można w tym celu użyć stalowych siatek rozłożonych na warstwie izolacji. Innym sposobem jest wykonanie rozproszonego zbrojenia. Polega ono na dodaniu do mieszanki stalowych, polipropylenowych lub szklanych włókien. Anhydrytowy podkład w odróżnieniu od cementowego nie wymaga zbrojenia, ponieważ charakteryzuje się wyższą wytrzymałością i odpornością na skurcz. W podkładzie trzeba wykonać dylatacyjne nacięcia w przejściach między pomieszczeniami. Dotyczy to również styków ogrzewanej i nieogrzewanej powierzchni. Cementowy jastrych posiadający bardzo dużą powierzchnię trzeba podzielić na pola o powierzchni do 25 metrów kwadratowych. Anhydrytowy podkład jest nacinany pośrednio, ale tylko w dwóch przypadkach:
pomieszczenie posiada powierzchnię większą niż 50 metrów kwadratowych
przekątna pomieszczenia posiada więcej niż 10 metrów
Wylewka powinna zostać przykryta folią, aby proces wiązania nie przebiegał za szybko. Cementowy jastrych wymaga zraszania wodą, szczególnie w okresie letnich, upalnych dni. Anhydrytowa wylewka wymaga wietrzenia po upływie dwóch dni od jej wylania. Szacunkowy czas schnięcia podkładu wynosi w granicach 4 – 6 tygodni, w zależności od pory roku i pogody. Dopiero po upływie tego terminu można rozpocząć proces wygrzewania. Nieumiejętne przeprowadzenie wygrzewania doprowadzi do popękania. Dlatego trzeba ustawić ogrzewanie podłogowe tak, aby temperatura była o około 5 stopni Celsjusza wyższa od tej, która panuje w pomieszczeniu. W okresie letnim można zacząć od temperatury rzędu 15 – 20 stopni Celsjusza.

Należy co jeden dzień podnosić temperaturę o 5 stopni Celsjusza dochodząc ostatecznie do docelowej temperatury równej 30 stopni Celsjusza. Ten poziom powinien być utrzymany przez tydzień. Po upływie tego terminu należy stopniowo zmniejszać temperaturę, w takim samym tempie. Proces, o którym mowa, trwa około 3 tygodni. Wygrzany podkład posiada wilgotność rzędu 2 – 3 % i jeśli jest odpowiednio wytrzymały można zacząć wykonywanie wykończeniowej warstwy.

SCHODY PREFABRYKOWANE. WADY I ZALETY.

Schody prefabrykowane są montowane z wcześniej wyprodukowanych, gotowych stopni połączonych w moduły.

Obecnie stały się one alternatywnym rozwiązaniem dla schodów żelbetowych, które są wykonywane na miejscu budowy, a także dla prefabrykowanych biegów wymagających zastosowania specjalistycznego sprzętu z uwagi na duży ciężar.

Czym się charakteryzują?

Dużą zaletą prefabrykowanych schodów jest prostota i niskie koszty wykonania. Standardowe schody prefabrykowane mieszczą się na planie koła. Potocznie są one nazywane kręconymi schodami. Wszystkie stopnie są identyczne, dlatego w procesie produkcji można wykorzystać wyłącznie jedną formę. Kręta konstrukcja jest samonośna i nie wymaga wykonania dodatkowych wzmocnień. Wadą schodów prefabrykowanych jest ograniczenie średnicy konstrukcji. Powinna ona wynosić maksymalnie 3 metrów. Wykonanie szerszych schodów mogłoby doprowadzić do utraty stabilności.

Obok krętych schodów można też zastosować prefabrykowane schody zabiegowe. Ich bieg jest układany wzdłuż linii łuku. Charakteryzują się ciężkością konstrukcji i wysoką stabilnością. Obecnie istnieje możliwość zamówienia schodów o dowolnym kształcie dostosowanym do aranżacji i wielkości wnętrza. Stopnie są przygotowywane w osobnej formie. Mogą być usytuowane wewnątrz i na zewnątrz budynku oraz biec przez dwie kondygnacje.

Dowolne wykończenie – atut prefabrykowanych schodów

Dużą zaletą prefabrykowanych schodów jest dowolność w kwestii wykończenia. Okładzina może być wykonana z ceramicznych płytek, drewna, kamienia lub wykładziny. Można też poprzestać na pomalowaniu ich powierzchni wyrównując je jedynie zaprawą gipsową. Schody po zamontowaniu muszą być wyposażone w balustradę. Ekipa montażowa wstępnie szpachluje spód biegu i łukowe belki policzkowe biegnące po obu stronach schodów. Dokładne prace w tym zakresie są pozostawione zamawiającemu.

HYDROIZOLACJA ŁAZIENKI. FOLIA W PŁYNIE CZY MASA USZCZELNIAJĄCA. CO WYBRAĆ?

Wykonanie hydroizolacji łazienki za pomocą folii w płynie bądź masy uszczelniającej jest bardzo proste i daje dobre rezultaty.

Do wykonania warstwy hydroizolacyjnej nie będą potrzebne żadne specjalistyczne narzędzia. Warto natomiast zadbać o właściwe warunki otoczenia. Temperatura otoczenia, podłoża i uszczelniającego materiału powinny wynosić w granicach 5 – 25 stopni Celsjusza. Wtedy mamy pewność, że zewnętrzne czynniki nie wpłyną na niekorzystną zmianę fizycznych i chemicznych właściwości hydroizolacyjnego materiału.

Czym jest płynna folia?

Płynna folia ma postać jednolitej mieszaniny przygotowanej na bazie syntetycznych żywic. Materiał jest gotowy do użycia od razu po otwarciu. Można ją wymieszać, aby wyrównać konsystencję. Przyda się do tego mieszadło i sprawna wiertarka. Płynna folia może być zastosowana w pomieszczeniach, które są narażone na oddziaływanie spływającej wody, która nie wywiera nacisku na podłoże.

Kiedy i jak stosować płynną folię?

Preparat jest przeznaczony do uszczelniania betonowych powierzchni, cementowych i cementowo – wapiennych wylewek i tynków oraz podłoża wykonanego z gipsowo – kartonowych płyt bądź gipsowego tynku. Należy nanieść płynną folię na podłoże za pomocą wałka bądź pędzla. Pierwsza warstwa powinna zostać nałożona w dowolnym kierunku, a druga prostopadle do pierwszej. Druga warstwa płynnej folii może być zaaplikowana dopiero po wyschnięciu pierwszej. Przejścia rur, narożniki i wpusty wymagają zastosowanie lepszej ochrony przeciwwilgociowej. Dlatego też przed malowaniem trzeba okleić je za pomocą taśmy i maty uszczelniającej. Po wyschnięciu płynnej folii powstanie elastyczna powłoka, która ukryje drobne ryzy i będzie solidną barierą przeciwwodną. Okładzina z płytek może być przyklejana bezpośrednio na warstwę uszczelnienia po upływie 12 godzin.

Czym masa uszczelniająca różni się od płynnej folii?

Podstawowa różnica między dwoma materiałami wymienionymi na wstępie to gęstość. Masa uszczelniająca posiada bardziej gęstą konsystencję oraz może być ona produkowana na bazie syntetycznych żywic i cementu. Masa uszczelniająca jest przeznaczona do zabezpieczenia betonowych powierzchni, wylewek i tynków cementowych, cementowo – wapiennych tynków, podłoża z płyt g – k lub gipsowego tynku.

Sposób zastosowania masy uszczelniający jest podobny jak w przypadku płynnej folii, łącznie z krzyżowym naniesieniem dwóch warstw i zastosowaniem dodatkowych wzmocnień. Producenci z reguły zalecają zastosowanie taśmy i maty ze szklanych włókien.

Hydroizolacyjna zaprawa – alternatywa dla folii i masy

Zaprawa na bazie cementu powstaje po wymieszaniu z odpowiednią ilością wody lub płynu dyspersyjnego. Należy uczynić to za pomocą mieszadła i wiertarki. Zaprawy hydroizolacyjne służą do wykonania izolacji przeciwwilgociowej nie tylko w łazience, ale także na balkonie i tarasie oraz fundamentów i zbiorników narażonych stale na kontakt z wodą pod ciśnieniem. Zaprawa hydroizolacyjna sprawdza się w przypadku każdego rodzaju podłoża wewnątrz domu. Należy nałożyć ją na powierzchnię za pomocą pędzla lub stalowej pacy. Należy odpowiednio zabezpieczyć przejścia rur i odpływ za pomocą maty uszczelniającej oraz okleić miejsca stylu podłóg i ścian za pomocą taśmy. Zaprawa hydroizolacyjna jest nakładana krzyżowo. Druga warstwa może zostać naniesiona dopiero po wyschnięciu pierwszej.

TYNK GIPSOWY A GŁADŹ GIPSOWA. CZYM SIĘ RÓŻNIĄ? KTÓRY WYBRAĆ?

Tynk gipsowy i gładź gipsowa są różnymi materiałami stosowanymi w innych celach i mających nieco inne właściwości.

Podstawowa różnica między wspomnianymi materiałami tkwi w zakresie ich stosowania. Tynki gipsowe służą do wygładzenia podłoża wykonanego z różnych materiałów. Gipsowe gładzie są natomiast wykorzystywane przede wszystkim do dekoracyjnego wyrównania chropowatej powierzchni innego typu tynków.

Gipsowy tynk

Gipsowe tynki są bardzo tanie i łatwe do naniesienia. Wystarczy nałożyć tylko jedną warstwę o grubości do 2 cm. Powierzchnia po wyschnięciu jest bardziej gładka w porównaniu z powierzchnią cementowo – wapiennego tynku. Posiada ona dobrą paroprzepuszczalność i zdolność do gromadzenia ciepła i wilgoci z otoczenia. Tynk gipsowy jest uniwersalny pod względem rodzajów podłoża, na których może być stosowany (m.in. cegła ceramiczna, wapienno – piaskowa cegła, zwykły beton, komórkowy beton, płyty wiórowo – cementowe). Niemniej nie należy stosować tynku na podłożu mineralnym wykonanym z drewna, metalu lub sztucznych tworzyw. Ich powierzchnia zostanie zniszczona pod wpływem właściwości gipsowego tynku.

Tynk gipsowy może być układany ręcznie lub maszynowo. Drugi sposób jest coraz bardziej popularny ze względu na lepszą wydajność i ekonomiczność. Do układania tynku służy między innymi tynkarski agregat. Umożliwia on narzucenie tynku na podłoże. Następnie nadmiar materiału zostaje zebrany za pomocą łaty i odpowiednio wyrównany. Tynk należy wstępnie wygładzić długą szpachlą (tzw. piórem). Następnie zwilżona powierzchnia zaprawy powinna zostać zatarta gąbkową pacą.

Gładź gipsowa

Jak już zostało wspomniane na wstępie gipsowa gładź jest stosowana do dekoracyjnego wyrównania chropowatej powierzchni tynków. Najczęściej wykorzystuje się ją w parze z cementowymi i cementowo – wapiennymi tynkami. Ściany pokryte gładzią są bardzo gładkie i białe. Grubość warstwy wynosi około 2 – 3 mm, więc bez trudu ukrywa wszelkie nierówności. Gładź gipsowa może być w drodze wyjątku układana zamiast tynku. Dotyczy to gładkich ścian prefabrykowanych wykonanych z betonu bądź keramzytobetonu oraz ścian ceramicznych i silikatowych murowanych na pełną spoinę. Gipsowe gładzie nie mogą być układane bezpośrednio na ścianie wykonanej z komórkowego betonu. Istnieje ryzyko pojawienia się pęknięć, które zniszczą efekt pracy. Beton komórkowy lepiej reaguje z elastyczną, polimerową gładzią.

Co łączy gładź i tynk?

Wspólną cechą tynku i gładzi gipsowej jest to, że nie mogą być one stosowane w pomieszczeniach, gdzie wilgotność powietrza utrzymuje się na stałym poziomie równym powyżej 70%. Wysoka wilgotność prowadzi do odkształceń i utraty wytrzymałości. Poza tym, nie powinno się stosować żadnego z tych materiałów do wyrównywania dużych krzywizn o odchyleniu przekraczającym 1 cm. Materiały nie są też odporne na uszkodzenia mechaniczne.