Pierwszą z istotnych kwestii, na które należy zwrócić uwagę przy wyborze działki budowlanej, są dane z księgi wieczystej. Zawiera wiele informacji prawnych. Właściciel nieruchomości powinien okazać ją potencjalnemu nabywcy na jego prośbę. Najważniejsze są kwestie dotyczące własności. Warto zwrócić uwagę na istnienie współwłaścicieli, osób z pozwoleniem na czasowe użytkowanie i innych. Wynajem i dzierżawa działki są ujęte w osobnych umowach. Trzeba dopytać o nie właściciela. W księdze wieczystej należy sprawdzić, czy działka nie jest obciążona długami. Wiedząc o zobowiązaniach można poprosić o uregulowanie należności, albo wynegocjować lepsze warunki zakupu.
Kolejną ważna kwestią jest określenie kwalifikacji działki. Wyróżnia się nieruchomości gruntowe budowlane, leśne, rolne, rolne z możliwością zabudowy siedliskowej. Każda z nich charakteryzuje się innym sposobem warunkowania zabudowy, zatem także nieco innymi formalnościami związanymi z budową. Na miejscu warto sprawdzić, czy działka ma uregulowany prawnie dostęp do drogi. Jeżeli droga dojazdowa przechodzi przez inną posesję, mogą pojawić się komplikacje. Przy wyborze warto zapoznać się z zapisem w planie miejscowym zagospodarowania przestrzennego dla terenu obejmującego działkę. Informacja ta jest podstawą do wydania decyzji o warunkach zabudowy.
Podstawowym kryterium przy wyborze działki jest jej budowa i wyposażenie. Powinna mieć dostęp do mediów zewnętrznych, albo przynajmniej umożliwiać ich założenie. Przed decyzją o zakupie warto obejrzeć także sam kształt działki i umiejscowienie w przestrzeni. Te czynniki mają decydujący wpływ na zagospodarowanie gruntu i usytuowanie domu. Kolejnym istotnym czynnikiem wpływającym na realizację projektu budowy jest jakość gruntu. Warto wykonać badania geotechncizne, jeśli właściciel nie przedstawi aktualnych wyników tego badania. Sąsiedztwo ma wpływ na jakość życia, dlatego warto zorientować się, jakie budynki znajdują się w pobliżu.
W planie miejscowym zagospodarowania przestrzeni znajdują się ważne informacje dotyczące działki. Można czerpać z niego informacje dotyczące przeznaczenia terenów, a także wskazujące na intensywność zabudowy, minimalną powierzchni biologicznie czynną, maksymalne gabaryty zabudowy, linie obowiązujące, albo nieprzekraczalne przy których budynki powinny być zlokalizowane, a także zasady ochrony przyrodniczej, konserwatorskiej, środowiska, dojazdu i parkowania pojazdów. Plan miejscowy zagospodarowania przestrzeni może zawierać ustalenia, które dotyczą wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni w sposób wyjątkowo schematyczny. W związku z tym może zdarzyć się tak, że nawet ulice nie są wydzielone z terenów zabudowy mieszkaniowej. Urząd z konieczności interpretuje zapisy według swojego uznania.
Spornych kwestii w planie miejscowym jest wiele, zwłaszcza wówczas, gdy dopuszczalne wskaźniki nie są precyzyjnie określone, na przykład nie ma definicji wysokości zabudowy, zatem właściciel działki nie wie, czy mierzyć ją od poziomu terenu przy wejściu do gzymsu, czy poziomu terenu przy wejściu do kalenicy etc. Wskazania planu pozwalają na dowolność interpretacji, choć z drugiej strony wydają się bardzo ograniczające. Kwestie dotyczące planu miejscowego są ujęte w ustawie o planowaniu i w rozporządzeniu ministra infrastruktury.
Przed pracami ziemnymi konieczne jest wytyczenie miejsca na którym powstanie dom. Wtedy swą pracę rozpoczyna geodeta. Tyczenie budynku polega na obrysie górnej warstwy gleby i osi konstrukcyjnych. Musi być wykonane dokładnie i precyzyjnie. Zanim geodeta przejdzie do realizacji zadania, wycenia zlecenie w oparciu o ilość punktów osi, punktów wyznaczanych w terenie i reperów wysokościowych. W zakres tyczenia wchodzi też wyznaczenie przyłączy sieci kanalizacji sanitarnej, deszczowej, gazowej, elektrycznej i wodociągowej. Tyczenie budynku wymaga odpowiedniej wiedzy i doświadczenia, stąd też najlepszym rozwiązaniem jest zatrudnienie geodety posiadającego stosowne uprawnienia. Jeśli zostanie zatrudniony do wytyczenia fundamentów, trzeba będzie ustalić zakres prac, które ma wykonać. Trzeba także porozumieć się w sprawie terminu wykonania usługi oraz jej cenie. Geodeta wytycza dwa stałe punkty wyznaczając w ten sposób poziom posadowienia budynku.
Znanymi i najczęściej spotykanymi na budowach metodami wytyczania fundamentów są metoda ław drutowych oraz kołkowa. Pierwsza z wymienionych jest znacznie częściej stosowana. Obie metody są trwałe. Trzeba unikać trąceń, ocierania się o kołki oraz ławy, a także nie przestawiać ich, ponieważ w ten sposób zmianie ulegną wymiary, a co za tym idzie nie będą zgodne z tymi w projekcie. O tym czy geodeta będzie wyznaczał osie czy narożniki zewnętrzne budynku decyduje kierownik budowy. Ilość punktów jest uzależniona od kształtu fundamentów na których powstanie dom oraz od umiejętności kierownika budowy. Punktów powinno być tyle, aby dokładnie wyznaczały położenie fundamentów. Wszystkie kwestie muszą być omawiane przez kierownika z inwestorem.
Tyczenie budynku metodą ław drutowych jest najdokładniejsze. Za jej pomocą można wytyczyć osie lub krawędzie fundamentów. Ławy drutowe są to deski przybite do wbitych lub wkopanych w grunt palików na których zaczepione są linki lub druty. Ważne jest to, aby deski miały ten sam poziom. Pozwala to na ocenę głębokości wykopu. Wysokość ław jest ustalana przez kierownika budowy. Odległości ław od planowanych wykopów powinny być takie, aby nie kolidowały podczas składowania materiałów do budowy fundamentów oraz innych dalszych prac.
Z kolei metoda kołkowa jest lepsza pod względem ekonomicznym. Koszty z nią związane są znacznie niższe niż w przypadku metody ław drutowych. Polega ona na wbijaniu kołków w punktach w których przecinają się osie budynku lub w narożach zewnętrznych budynku. Wysokość kołów w tym przypadku nie ma większego znaczenia. Punkty zaznaczone kołkami przenosi się poza obręb wykopu przed tym jednak zapisuje się odległość w dokumentacji, co pozwoli na odtworzenie miejsca wbicia kołka w wykonanym już wykopie. Jeżeli wykop wykonany będzie ręcznie niekonieczne jest przenoszenie kołków na dalszą odległość. Jeśli jednak wykop wykonujemy koparką kołki trzeba przenieść dalej, tak aby koparka miała pole manewru, a także dobry dostęp do wykopu, dojazd i odjazd.
Odtworzenie izolacji pionowej jest konieczne wtedy, gdy od strony gruntu następuje zawilgocenie ścian. Do niedawna wydawało się, że jedynym sposobem jest odkopywanie fundamentów i układanie nowej izolacji. Jest to dobry, tradycyjny sposób, jednak nie sprawdza się w każdej sytuacji. Wadą tego rozwiązania jest też pracochłonność i ryzyko uszkodzenia konstrukcji domu. Jeżeli do odkopywania i zasypywania ścian nie zostaną zatrudnieni robotnicy, metoda będzie najbardziej ekonomiczna, co jest jej jedyną zaletą.
Kolejny sposób to iniekcja grawitacyjna. Za jej pomocą można odtwarzać zarówno izolację pionową, jak i poziomą. Nie można jej zastosować w sytuacji, gdy wilgotność ściany przekracza 10%. Pierwszy etap prac polega na usunięciu ze ścian zewnętrznych i wewnętrznych.W nich nawierca się sieć otworów, które są skierowane pod kątem 15-30 stopni w dół. Otwory są rozmieszczone co 20 cm. Głębokość wwiertu musi być o 5 cm mniejsza od grubości ściany. Średnica otworu powinna wynosić 20 mm. W ścianach wewnętrznych wykonuje się dodatkowo izolację poziomą. Otwory są rozmieszczone w szeregu w takich samych odstępach jak wyżej opisane. Przed wprowadzeniem środka iniekcyjnego otwory muszą zostać zwilżone wodą pod ciśnieniem, żeby usunąć pył, który powstał w trakcie wiercenia. Rolę preparatu iniekcyjnego pełni mieszanina wody, aktywatorów krzemianowych i cementu portlandzkiego (CEM I). Wypełnia się nią dozowniki umieszczone w otworach iniekcyjnych. Następnie mieszanka wnika w głębsze partie muru, wypełnia pory w murze wokół otworu. Otwory nie muszą być dodatkowo zasklepiane, ponieważ omówiony preparat iniekcyjny szczelnie je wypełnić. Jeżeli po wypełnieniu otworów, część mieszanki nie zostanie wykorzystana, można wyrównać nią obrzeża otworu.
Trzecim i zarazem ostatnim sposobem odtworzenia izolacji pionowej w starym domu jest iniekcja niskociśnieniowa. Poleca się ją w przypadku starych i zniszczonych ścian. W otworach umieszcza się dozowniki zwane pakerami. Tłoczą żel bądź płyn iniekcyjny pod niskim ciśnieniem, stąd nazwa metody. Jeżeli koszty wydadzą się zbyt duże, można wykorzystać piankę modyfikowaną żywicą poliuretanową. Wtedy mur trzeba wstępnie podsuszyć termopakerami jak w iniekcji parafinowej bądź termowentylatorami umieszczonymi w otworach. Przed podgrzaniem ścian trzeba skuć z nich tynk. Pianka ma jeszcze jedną wadę. Zamyka tylko większe otwory w murze, a najdrobniejsze kapilary pozostają niewypełnione, co w konsekwencji prowadzi do konieczności odtworzenia izolacji poziomej. W przypadku zastosowaniu płynu bądź żelu iniekcyjnego, budynek jest zabezpieczony na sto lat. Ściana o powierzchni 50 metrów kwadratowych jest osuszana przez około 3 – 4 dni.
Pole elektromagnetyczne oddziałuje w pobliżu linii energetycznych i stacji telefonii komórkowych. Ma negatywny wpływ na zdrowie człowieka. Mieszkańcy miast nie powinni się jednak obawiać. Ich mieszkania są usytuowane w odpowiedniej odległości. Problem pojawia się, kiedy planuje się budowę nowego domu, a działka budowlana znajduje się w strefie oddziaływania pola elektromagnetycznego. Jeżeli siła PEM jest zbyt duża, budowa domu nie jest możliwa. Osoby, które planują nabyć działkę budowlaną powinny upewnić się, że wartość pola elektromagnetycznego będzie niższa lub co najwyżej równa dopuszczalnej.
Strefy w których natężenie PEM jest zbyt wysokie, należy zaliczać do terenów o ograniczonej możliwości użytkowania. Są specjalnie ogrodzone i oznakowane. Dostateczna odległość od linii energetycznej czy stacji telefonii komórkowej nie gwarantuje zadowolenia domowników. Na ich nastrój i komfort życia może mieć negatywny wpływ sama świadomość usytuowania.
Warto napisać parę słów na temat promieniowania elektromagnetycznego. Im gęściej rozmieszczone są słupy elektryczne i stacje telefonii komórkowej, tym lepiej. Wówczas pracują z mniejszą mocą. Ta z kolei ma wpływ na gęstość promieniowania elektromagnetycznego. Im mniejsza moc, tym mniejsze oddziaływanie pola elektromagnetycznego. Warto wiedzieć, że bezpieczniej jest rozmawiać przez telefon komórkowy na otwartej przestrzeni, albo w pobliżu okna. Jest to związane z oddziaływaniem PEM.
Dokładne wymogi związane z wartością promieniowania elektromagnetycznego zostały zamieszczone w ustawie z 27 kwietnia 2001 roku, znanej jako prawo ochrony środowiska. Ochrona przed negatywnym wpływem PEM opiera się według niej na utrzymaniu poziomów pól elektromagnetycznych poniżej dopuszczalnych i bezpiecznych wartości. Ustawodawca zaznacza, że zwiększona emisja z instalacji bądź urządzeń jest dopuszczalna wyłącznie w okresie rozruchu, likwidacji lub awarii. W ustawie określono także instalacje i urządzenia, które z uwagi na to, że emitują pole elektromagnetyczne, wymagają uzyskania specjalnego pozwolenia. Wśród nich znajdują się między innymi linie i stacje elektroenergetyczne. Można zatem spać spokojnie. Tak przynajmniej sądzą naukowcy.
Podsumowując powyższą analizę, jeżeli władze wydadzą pozwolenie na budowę domu w pobliżu urządzeń lub instalacji, które emitują pole elektromagnetyczne, to jego oddziaływanie jest na tyle niskie, że nie będzie miało negatywnego wpływu. Budowa domu bez otrzymania pozwolenia jest nielegalna. Można za to zostać pociągniętym do odpowiedzialności. Znacznie gorszą konsekwencją jest jednak działanie pola elektromagnetycznego na zdrowie domowników.
Wpływ pola elektromagnetycznego na organizmy ludzkie zależy od zakresu częstotliwości i natężenia. Reakcja biologiczna zależy od czasu narażenia, wieku oraz siły oddziaływania. Ustalono cztery strefy. Sfera pola bezpiecznego, w której przebywanie jest nieszkodliwe, bez względu na czas ekspozycji posiada natężenie wynoszące do 1 V/m. Strefa pola pośredniego jest zaś obszarem, w którym przebywanie wymaga okresowego badania lekarskiego i charakteryzuje się nasileniem w granicach 1 – 10 V/m. Strefą pola szkodliwego określa się obszar, na którym natężenie pola wynosi od 10 do 1000 V/m. Można przebywać w tam w ograniczonym czasie. Zabronione jest natomiast przebywanie w strefie pola niebezpiecznego, które ma natężenie wyższe niż 1000 V/m. Działanie pola elektromagnetycznego kumuluje się. Należy pamiętać o tym, że organizm ludzki nie ma receptorów, które odbierałyby informacje o działaniu pola, zatem nie jest także w stanie wytworzyć mechanizmów adaptacyjnych. Skutki promieniowania występują wśród pracowników urządzeń radiokomunikacyjnych i krótkofalowców po minimum pięciu latach ekspozycji na działanie pola.
Oddziaływanie promieniowania elektromagnetycznego może być fizyczne, chemiczne i biologiczne oraz fizjopatologiczne. Szkodliwość PEM objawia się w postaci takich symptomów, jak bóle głowy, zaburzenia snu, osłabienie i zmęczenie, zaburzenia pamięci, duszności, bóle w okolicy serca i kołatanie serca, obniżenie potencji płciowej oraz zawroty głowy.
Stropy drewniane mogą być stosowane zarówno w domach murowanych, jak i w budynkach drewnianych. Składają się z grubych belek, które są rozstawione co 1 lub 1,5 metra. Standardowe stropy z widocznymi belkami są zwane nagimi. Najczęściej stosowane są belki o mniejszej grubości rozstawiane w mniejszych odległościach od siebie. Od spodu są maskowane za pomocą płyt gipsowo – kartonowych. Tego rodzaju drewniane stropy zyskały miano stropów deskowych i stropów żebrowych. Są bardzo popularne w szkieletowych domach. Znacznie rzadziej stosuje się je natomiast w przypadku domów murowanych. Stropy drewniane w domach murowanych wykorzystuje się do budowy stropu nad ostatnią mieszkalną kondygnacją. Główną przyczyną tego stanu rzeczy są trudności związane ze skutecznym wyciszeniem.
Aby wykonać strop drewniany posiadający dobrą izolację akustyczną, należy włożyć w wykonanie konstrukcji sporo czasu, pracy i dbałości o szczegóły. Do głównych zalet stropów drewnianych należy lekkość i szybkość montażu. Znacznie mniej obciążają elementy nośne budynku. Stropy drewniane można wykonywać nawet w okresie zimowym, ponieważ prace mokre zostają wyeliminowane. Charakteryzują się także bardzo dobrą izolacyjnością termiczną, jednak tylko wówczas gdy przestrzeń między belkami jest wypełniona materiałem ciepłochłonnym. Z kolei do wad stropów drewnianych należy zaliczyć słabą zdolność do tłumienia dźwięków, a także podatność na niszczące działanie szkodników. Jedną z wad stropów drewnianych jest także palność. Ponadto, jeśli nie zostaną wykonane fachowo, będą skrzypiały. W przypadku stropów drewnianych jest możliwe wykonanie stropu posiadającego bardzo dobrą izolację akustyczną, niemniej jednak niewielu fachowców to potrafi.
Zazwyczaj stosuje się dodatkową izolację akustyczną, którą jest sufit podwieszany i podłoga pływająca. Wiele przedsiębiorstw oferuje zarówno sprzedaż, jak i montaż stropów drewnianych. Warto skorzystać z usług firm, które proponują nam kompleksową obsługę. W ten sposób nie będzie konieczne szukanie firmy wykonującej montaż stropów. Zaoszczędzimy zarówno czas, jak i pieniądze.
Wnętrza w stylu tradycyjnym można urządzić między innymi w stylu Ludwików. Tradycyjne, klasyczne sposoby wystroju sprawdzają się najlepiej w przestronnych pomieszczeniach. Mianem stylu Ludwików określa się odmiany poszczególnych stylów w architekturze wnętrz, które ukształtowały się w okresie monarchii absolutnej we Francji. Meble w stylu Ludwika XIV to przede wszystkim meble skrzyniowe, czyli biblioteczki, szafy i komody oraz meble szkieletowe. Charakterystyczny dla stylu Ludwika XIV był stół z nogami o kwadratowym przekroju, które zbiegały się ku dołowi. Stoły tego typu nosiły nazwę en gaine i en console. Konsola jest to przyścienny stół, którego blat opiera się jedynie na dwóch nogach. Wystrój wnętrza w stylu Ludwika XIV bazował na elementach takich, jak płaskie biurka oparte na ośmiu nogach. Meblami charakterystycznymi dla stylu Ludwika XIV były także składane taborety, fotele confessional oraz łóżko à la duchesse. Elementy dekoracyjne, które można wykorzystać są muszle, kwiaty, liście lilii i panoplia.
Styl Ludwika XV zwany również francuskim rokoko charakteryzował się między innymi motywami czerpanymi z kultury azjatyckiej, hinduskiej i włoskiej. Przy wyborze mebli należy kierować się przede wszystkim wygodą oraz lekkością i elegancją form konstrukcyjnych. Meble skrzyniowe były fornirowane, a fronty mebli ozdabiano płyciną z chińskiej laki. Meble szkieletowe charakteryzują się konsolowymi nogami. Wykonywane z różanego drewna, palisandru i amarantu posiadają bardzo wyrafinowany i kobiecy charakter.
Urządzając wnętrze w stylu Ludwika XV, warto wybrać łóżka z zagłówkiem, alkowę, a także stoliki, składane stoły do gier, narożne szafki i sekretarzyki. Siedziska taboretów i foteli w stylu Ludwika XV wykonywano z drogich i luksusowych materiałów. Elementem charakterystycznym wystroju wnętrz są obrazy z dziedziny malarstwa rodzajowego, które nawiązują do kultury chińskiej. We wnętrzu nie powinno także zabraknąć wzorów roślinnych i kwiatowych.
Drewno klejone jest wykorzystywane przy budowie konstrukcji o dużych rozmiarach, ale wykorzystuje się je coraz częściej również w przypadku mniejszych obiektów takich jak domy jednorodzinne. Drewno klejone daje fantastyczne możliwości. Dzięki niemu można zbudować dach o nietypowych kształtach. Umożliwia budowę wspaniałych altan, ogrodów zimowych, zadaszeń tarasów i wiat. Największą zaletą drewna klejonego jest możliwość formowania nieregularnych kształtów. Do tego dochodzi jeszcze duża wytrzymałość.
Drewno klejone powstaje w efekcie sklejenia ze sobą kolejnych pasków forniru lub drewnianych listewek. Rezultatem produkcji są konstrukcje, których długość może osiągać nawet 40 m. Elementy drewna klejonego mogą być proste, ale też mogą mieć postać łuków, a nawet bardziej skomplikowanych kształtów takich jak trapez. Elementy struga się z czterech stron. Są impregnowane, a jeśli zachodzi taka konieczność poddawane frezowaniu. Do drewna klejonego wykorzystuje się przede wszystkim takie gatunki drzew jak sosna, świerk oraz jego inna odmiana, jaką jest świerk skandynawski. Drewno klejone zastępuje tarcicę, która jest powszechnie stosowana. Jej popularność jest większa ze względu na zdecydowanie niższą cenę. Za to walory drewna klejonego są bezcenne i niezastąpione przy bardziej skomplikowanych konstrukcjach.
Więźby dachowe z drewna klejonego w mniejszym stopniu obciążają ściany domu. Lekkość materiału przemawia na jego korzyść. Tradycyjne drewno jest tańsze, ale nie ma tak znakomitych właściwości. W ogóle drewno klejone jest idealnym materiałem we wszystkich obiektach, w których słupy podtrzymujące stoją w znacznej odległości od siebie. Deski klejone nie tylko są lekkie, ale zapewniają też wizualną lekkość konstrukcji. Tak samo sprawdzają się w przypadku budowy wiaty na samochód.
Estetyka jest dla każdego bardzo ważna, ale przy wyborze takich materiałów jak pokrycia dachowe nie liczy się wyłącznie to, czy materiał podoba się nam wizualnie, lecz również, a nawet przede wszystkim liczą się jego parametry techniczne. Trwałość dachu powinna być stawiana na pierwszym miejscu. Istotna jest waga materiałów do pokrycia dachowego, a także sposób ich układania. Czasem materiały teoretycznie lekkie wcale nie są tak lekkie, ponieważ trzeba ułożyć je na sztywnym poszyciu, które też trochę waży. Wybór pokrycia dachowego jest też uzależniony od konstrukcji więźby. Najmniej problematyczne w układaniu są gonty bitumiczne. Z samodzielnym położeniem blachy płaskiej najtrudniej sobie samodzielnie poradzić. Konieczne jest doświadczenie w tej kwestii, więc lepiej zatrudnić ekipę budowlaną.
W kwestii trwałości materiałów zdecydowanie wyróżnia się blacha miedziana. Jest długowieczna. Szacuje się, że może być użytkowana przez jakieś 300 lat. Blacha cynkowo-tytanowa powinna służyć ponad 100 lat. Przez kilkadziesiąt lat zachowają się za to dachówki ceramiczne. Dachówki cementowe są od nich niewiele gorsze. Mogą wytrzymać podobną długość czasu. Na pewno przynajmniej jedno pokolenie nie będzie się musiało martwić o wymianę dachu. Blachodachówki są powlekane różnymi materiałami i to od nich zależy ich trwałość. Jedne mają gwarancję na 30 lat, a inne na 50. Najtrwalsze są te zabezpieczone posypką z naturalnego kruszywa.
Pod względem cenowym nie zawsze materiał o większej powierzchni wychodzi drożej. Większych dachówek potrzeba mniej. Zazwyczaj drobne elementy wychodzą drożej, ale to zależy też od konkretnego materiału, z jakiego są wykonane. Wszelkie dachówki wykończeniowe kosztują zwykle najwięcej.
Które najlepsze?
Nie ma konkretnej odpowiedzi, które dachówki są najlepsze. Wszystko zależy od indywidualnych potrzeb, chociaż można uznać za najlepsze pokrycie dachowe, które jest najtrwalsze. Jednak niekoniecznie musi spełniać oczekiwania estetyczne, które może zapewnić inny odrobinę mniej trwały materiał.
Dokładny montaż jest bardzo ważny w przypadku ukrytego odwodnienia dachu. W przeciwnym razie szybko mogłoby dojść do zawilgocenia elewacji i ścian, a w efekcie także do innych uszkodzeń. Zostałaby naruszona izolacja termiczna.
Rynny są bardzo widoczne przede wszystkim w przypadku domów, które są proste w swojej formie. Na szczęście są sposoby na zachowanie harmonijnego wyglądu. Orynnowanie umieszcza się w ścianie. W ten sposób nie wystaje poza obrys ściany, a więc nie rzuca się w oczy. System rynnowy jest montowany w taki sposób, że dochodzi do cofnięcia krawędzi dachu. W miejscu styku ściany z połacią dachu przygotowuje się rodzaj korytka, które usztywnia się przy pomocy płyt drewnopochodnych. Do nich mocuje się haki rynnowe. Innym rozwiązaniem jest zamontowanie rynien nad gzymsem. Kolejny dobry pomysł to schowanie ich za ścianą attykową.
W ścianie mogą zostać ukryte także rury spustowe. Chowanie ich w ścianie jest jednak rozwiązaniem praktycznym tylko wówczas, gdy w domu przegrody są stworzone z trzech warstw. Warstwa elewacyjna jest tą, w której tworzy się wnękę, w której zostanie ukryta rura. W przypadku ścian zbudowanych z dwóch warstw ukrycie rury w ten sam sposób za bardzo naruszyłoby strukturę ścian, a w efekcie ściany utraciłyby dobrą termoizolacyjność. Mury mogłyby zacząć przemarzać. Nie jest to jednak sytuacja bez wyjścia. Wystarczy w warstwie nośnej umieścić wnękę, w której umieści się potem rurę. Niezbędne jest przy tym wzmocnienie tej wnęki. Można zastosować wstawkę żelbetową. Trzeba stworzyć uskok w ścianach, a w zasadzie bezpośrednio w fundamentach. Planowanie ukrycia rur w warstwie nośnej powinno zostać ujęte już w pierwszych projektach domu.
Rury spustowe nie muszą być od razu wkomponowywane w ścianę, aby nie rzucały się w oczy. Można umieścić je wzdłuż elewacji. W ten sposób projekt domu nie musi być tworzony z myślą o rurach ani zmieniany pod ich umieszczenie. Zarówno rury spustowe, jak i rynny przeprowadza się zaraz przy ścianie zewnętrznej na krawędzi dachu. Najczęściej używa się haków, którymi rynnę montuje się do krokwi. Haki rynnowe mogą być też montowane do deski czołowej, jeśli jest to w danej sytuacji lepsze rozwiązanie.
